Ngenteni
Wis suwi aku
namatke dheweke, nanging aku mung bisa mandeng saka kadohan. Adoh mung
tembung-tembung sing wis ora penting maneh kanggone awakku. Merga cedakku lan
dheweke, cedak kuwi mau mung mimpi kanggo aku. Kaya-kaya ana jarak kang adoh
antara aku lan dheweke. Radhit, kenapa aku bisa seneng banget karo awakmu?
“Hei, Fara
awakmu nglamunke sapa toh..? meneng wae kawet mau. Hp-ne ora bakal mlayu dadi
ora usah dipandeng terus. Lagi mikerke sapa...?” pitakone Wahyu sing gawe aku
kaget, dheweke banjur njagong neng sisihku .
“Eh ora
apa-apa kok, mau ibuku sing sms.” aku golek alesan sing bisa nutupi lamunanku
marang dheweke. Sing mesthi dudu Wahyu, nanging Radhit.
Kaya-kaya Wahyu
ngerti yen aku ngapusi marang dheweke, Wahyu mung meneng banjur lunga maneh
karo kanca-kanca sing lagi kumpul-kumpul mau.
Mungkin aku pancen ora ayu lan manis
kaya Shindy sing ana ing sisihe Radhit saiki, mungkin aku uga ora sepinter lan
ora sempurna kaya Shindy. Nanging aku yakin, yen tresnaku tulus kanggo dheweke.
Sing mung tak simpen dhewe lan aku yakin ora ana sing ngerti saliyane aku lan
Gusti sing Maha Agung. Wektu kuwi wes nunjukake jam 5 sore. Bocah-bocah sing
ana tambahan pelajaran kanggo UAS nemba
wae metu. Aku, Wahyu, Rian, Shindy lan dheweke, Radhit banjur mberesake
buku-buku sing semrawut ana ing Masjid. Aku karo kanca-kancaku bisa diarani ‘seneng’ bolos yen ana jam tambahan. Saliyane
gurune sing mbosenake, uga guru-gurune ora cocok karo sifate aku lan
anca-kancaku. Pancen Egois. Nanging pancen kaya kana, aku lan kanca-kancaku.
Aku seneng karo Radhit saka
patang taun kapungkur, wektu aku pertama kali weruh dheweke ing salah
sawijining panggonan. Dhek biyen, wektu SMP aku lan kanca-kancaku kerep lunga lan
dolan-dolan neng Mall, neng kana Radhit uga kerep melu karo kanca-kancane.
Biyen aku lan Radhit amung kenal jeneng thok. Nanging wiwit dheweke ngajak
dongeng lan omong-omongan
aku maleh cedak lan ana
perasaan karo dheweke.
“Fara,
dina iki dijemput sapa?” pitakone Radhit karo aku. Radhit wis siap karo motore
lan Shindy ana ing boncengane, mesthi ana rasa lara ing atiku weruh wong loro kuwi cedak. Nanging sapa aku..?
“Ibuku
wis arep rene kok Dit.” Jawabanku karo ati sing rada abot.
“Oh,
yawis.. aku dhisik ya Far.”
“Dhisik
ya Far,” Shindy melu nyapa aku. Aku mung mesem banjur ndelok wong loro mau saka kadohan sing lagi
boncengan karo guyonan katon seneng banget. Ing njero ati, aku uga pengen dadi
alesan sing bisa
gawe Radhit ngguyu lan seneng kaya ngana.
Nanging, apa aku bisa..?
Wektu
cepet banget anggone mlaku lan saiki UAS wis
rampung. Aku ora percaya yen bakal nyopot almamater putih abu-abuku lan bakal
mlebu ing tingkat pendidikan sing luwih dhuwur yaiku universitas. Nanging ana
apike saiki, aku maleh bisa cedak karo Radhit. Aku ora ngerti kapan aku mulai
bisa cedak marang dheweke. Nanging kanyatane kaya ngana. Atiku seneng banget
marang kanyatan sing kaya ngene. Nanging aku ora yakin yen dheweke mung
nganggep aku kanca utawa luwih saka iku. Sawetara aku neng kene mesthi ngarep yen
dheweke nganggep aku
luwih saka kanca.
Setaun
kapungkur aku wis cedak karo Radhit. Aku karo dheweke mlebu jurusan sing padha lan kabeneran uga sekelas, nanging
angen-angenku tetep wae isih padha. Aku ora ngerti kenapa aku isih bisa setya sesuwe iki marang dheweke.
Radhit uga ora tau ngomong tentang perasaane karo aku. Nanging, dina iki sawuse
kuliyah tepate jam wolu bengi, dheweke ngajak ketemu lan
pengen ngomong sesuatu karo aku. Aku duwe angen-angen muga-muga iki wektune. Nanging
yen iki dudu sing tak kerepke, aku kudu tegar kanggo nrima kuwi kabeh. Aku uga ora bisa apa-apa kejaba amung bisa
ngarep supaya dheweke seneng marang aku.
“Fara,
wis suwi aku pengen ngomong iki marang awakmu. Wiwit pertama kali awake dhewe ketemu
neng Mall kae. Pokoke wiwit aku dongeng, omong-omongan karo awakmu lan awake
dhewe nyambung marang siji lan sijine. Sajane wingi-wingi aku wis arep
ngomong. Nanging, aku wedi yen nyinggung awakmu. Dadi perasaan iki tak simpen
dhewe nganti ana wektu sing pas kanggo ngomong karo awakmu.”
Saiki dheweke mulai ngundang aku
karo sebutan ‘aku lan awakmu’. Atiku rasane ora karuwan lan jatungku gemeter,
kaya-kaya ora bisa mandhek. Aku nyoba nenangke suasana, nanging tetep ora bisa. Suasana
kang adhem neng Kutha Bandung kaya-kaya gawe aku tambah panas lan adhem.
“Arep
ngomong apa,? pitakonku karo Radhit. Aku
nyikep kenceng jaket sing tak enggo merga kaya-kaya suasana tambah adhem wae.
Yen aku ditinggal neng kene, aku yakin aku ora bakal bisa balik merga aku ora
ngerti tempat iki. Kaya lapangan kang amba sing akeh lintang-lintange.
Dheweke
meneng sedhelok. Nanging dheweke banjur njupuk jaket ing mobile, banjur jaket
mau dienggokake neng aku. Lan sing gawe aku kaget dheweke uga nyikep aku. Aku
ngrasakake panas ing
sekujur wajahku. Pikiranku uga kaya-kaya ora bisa berfungsi normal maneh.
“Emm..
Dit,” aku nyoba nguculake awakku saka sikepane. Nanging, aku ngerti aku ora
bakal kuwat kangggo kuwi. Dadi aku amung bisa meneng.
“Fara,
aku seneng marang awakmu Far.” Kuwi tembung-tembung
sing aku krungu saka Radhit. Aku mandeng wajahe. Dheweke katon serius karo kata-katane mau. Aku mung mesem lan
mbales sikepane dheweke.
Mungkin
iki jawaban anggone aku ngenteni sesuwe
iki. Biyen mung ora pasti sing aku oleh, nanging saiki sing ora pasti kuwi pungkasane dadi manis.
Aku ngrasakake seneng kang banget, sing durung tau aku rasakake sadurunge. Aku
bisa wae ora percaya sing Radhit omongke, nanging mripate nyatakake keseriusan
sing jeru. Aku percaya kuwi. Lan sing paling aku percaya, aku yakin yen angen-angen
lan mimpiku bakal kawujud. Kapan, neng
endi, kaya ngapa kawujude, lan aku yakin kabeh kuwi bakal dadi endah ing wektune.
Cuthel
Tidak ada komentar:
Posting Komentar